Umut, umutsuzluk, hüzün ve suçluluk. En çok da suçluluk. Anahtar kelimelerimiz bunlar. Çözebilecek misiniz bakalım bulmacayı...

Son yazdığım iki post, daha dogrusu son iki şarkı o kadar çok içimi sıkıştırıyor ki. İkisi hakkında da birbirlerine çok da paralel olarak (şarkılar hiç paralel olmasa da) soyleyecek o kadar çok şeyim vardı ki. İkisinde de etliye sütlüye dokunmadan geçtim yine de.

Denedim aslında ama baktım ki anlatamıyorum derdimi bi türlü, ifade edemiyorum, şarkıları koydum yalnızca.

Bu blogu yapma sebebim, müziğin içimde sıkışıp kalmasıydı. ben havaya atacak olsam da, belki biri tutardı.

Öyle olmuyormuş her zaman işte. şöyle açıklamaya çalışayım.

Bir sanat eserini, herhangi bir sanat eserini değerlendirmek istediğiniz zaman 5 noktayı değerlendirirsiniz farkında olarak ya da olmayarak (ben uydurmuyorum bunu bir taraflarımdan bu arada)

Neyse, 5 nokta demiştik.
- subject
- interpretation
- style
- context
- emotion

Cümle içinde kullanmak gerekirse;

"Sanatçının içinde bulunduğu ekonomik, sosyal, politik vb. durumun etkisiyle bir konuyu kendi tarzıyla yorumlaması" (nerde bu cümlenin öznesi) Buraya kadar tamam di mi? Peki ne eksik bu cümlede? Duygu, bravo. Neden? Çünkü onu ben katıyorum esere. (yani sanatçı da katıyor elbette, benden çok o katıyor tamam. anlatıcam derdimi bi dakka)

Ben dinleyici, izleyici yani sanatı appreciate eden kişi olarak konuyu değiştiremem, yorumu değiştiremem, sanatçının etkilendiği koşullar bellidir, sanatçının tarzı sabittir (kendi içinde değişken olabilir, dağıtmayalım lütfen konuyu). Yani bütün bunlar benim yorumuma tabi olmayan kısımlar. Buraya kadar herşey matematik. Yeterli birikimle sanat eseri sizi derinden sarsmasa da onu beğenebilirsiniz.

Ama duygu işte, o çok farklı bir nokta. Esere duyguyu katan benim. Sanatçının vermek istediği duyguyla benim hissettiğim duygu tamamen farklı olabilir. Sanatçı beni elbette yönlendirir büyük ölçüde. Ama benim içinde bulunduğum context'le sanatçının içinde bulunduğu context aynı olmayabilir. Ya da iki farklı dinleyicinin mesela içinde bulunduğu durum aynı olmayabilir. En basit haliyle benim aşktan anladığımla senin aşktan anladığın aynı olmayabilir (Please refer to "Waking Life" of Richard Linklater) Ve tüm bu sebeplerden dolayı o eser birazcık da benim olur. (çok mu iddialı!!) Bence değil. Benim gözlerimde, kulaklarımda farklılaşır çünkü eser az veya çok.

Böyle işte bazen bazı şarkılar çok farklılaşıyorlar. Sanatçı kimbilir hangi tecrübesine, anısına, kıçından sallamasına dayandırmış eserini, bense arkasından ne hikayeler uydurmuşum. Sana nasıl anlatıcam peki ben o hikayeleri ey okuyucu. Adam kendi duygusunu aktarmak için şarkı yapmış, benim de mi illa bir şarkı yapmam lazım o şarkının bana hissettirdiğini anlatmak için.

İşte böyle zamanlarda blog da anlamsızlaşıveriyor bir çırpıda. Paylaşamamanın dayanılmaz ağırlığı üstüme çöküyor.

Vicky Cristina Barcelona'dan bir alıntıyla durumu özetlemek gerekirse:

"I can appreciate art and I love music, but... it's sad, really, because I feel like I have a lot to express and I am not gifted"